Jaime Gil de Biedma, Las personas del verbo, Galaxia Gutenberg, Barcelona 2012
p. 81-82
Noches del mes de junio
A Luis Cernuda
Alguna vez recuerdo
ciertas noches de junio de aquel año,
casi borrosas, de mi adolescencia
(era en mil novecientos me parece
cuarenta y nueve)
porque en ese mes
sentía siempre una inquietud, una angustia pequeña
lo mismo que el calor empezaba,
nada
más
que la especial sonoridad del aire
y una disposición vagamente afectiva.
Eran las noches incurables
y la calentura.
Las altas horas de estudiante solo
y el libro intempestivo
junto al balcón abierto de par en par (la calle
recién regada desaparecía
abajo, entre el follaje iluminado)
sin un alma que llevar a la boca.
Cuántas veces me acuerdo
de vosotras, lejanas
noches del mes de junio, cuántas veces
me saltaron las lágrimas, las lágrimas
por ser más que un hombre, cuánto quise
morir
o soñé con venderme al diablo,
que nunca me escuchó.
Pero
también
la vida nos sujeta porque precisamente
no es como la esperábamos.
Νύχτες του μήνα Ιούνη
Στον Luis Cernuda
Καμιά φορά θυμάμαι
κάποιες νύχτες του Ιούνη κείνου
του έτους,
θολές σχεδόν, της εφηβείας μου
(ήταν-μου φαίνεται-το χίλια
εννιακόσια
σαράντα εννιά)
επειδή εκείνο το
μήνα
ένιωθα πάντα μια ανησυχία, μια
μικρή αγωνία
ίδια με τη ζέστη που άρχιζε,
τίποτε παραπάνω
από την ιδιαίτερη ηχηρότητα του
αέρα
και μια διάθεση αλήτικα
συναισθηματική.
Ήταν οι ανίατες νύχτες
και ο πυρετός·
οι μικρές ώρες του μόνου φοιτητή
και το βιβλίο παντός καιρού
μαζί στο μπαλκόνι ορθάνοιχτο (ο
δρόμος
πρόσφατα ποτισμένος έσβηνε
καταγής, μέσα στο φεγγοβόλο
φύλλωμα)
χωρίς να φέρει μια ψυχή στην
μπούκα.
Πόσες φορές αναπολώ
εσάς, μακρινές
νύχτες του μήνα Ιούνη, πόσες
φορές
μου φύγανε τα δάκρυα, τα δάκρυα
για να παραείμαι άνθρωπος, πόσο
θέλησα
να πεθάνω
ή ονειρεύτηκα πως με πουλώ στο
διάβολο,
αφού ποτέ δεν με άκουσε.
Αλλά επίσης
η ζωή μας κάνει υποκείμενά της
επειδή ακριβώς
δεν είναι όπως την περιμέναμε.
