"MEMORY" and "WORDS" by W. B. Yeats in Greek

MEMORY

One had a lovely face,

And two or three had charm,

But charm and face were in vain

Because the mountain grass

Cannot but keep the form

Where the mountain hare has lain.

Yeats, Poems, selection by Peter Washington, Everyman’s Library Pocket Poets, London 1995, p. 96

ΜΝΗΜΗ

Ένας είχε ένα γλυκό πρόσωπο,

Και δυο ή τρεις είχαν γοητεία,

Αλλά γοητεία και πρόσωπο δίνανε σκιαμαχία

Επειδή τα αγριόχορτα

Μπορούν μόνο να κρατήσουν το σκαρίφημα

Εκεί που κείται ο λαγός στης γης τα ηχεία.

WORDS

I had this thought a while ago,

“My darling cannot understand

What I have done, or what would do

In this blind better land”.

And I grew weary of the sun

Until my thoughts cleared up again,

Remembering that the best I have done

Was done to make it plain;

That every year I have cried, “At length

My darling understands it all,

Because I have come into my strength,

And words obey my call”;

That had she done so who can say

What would have shaken from the sieve?

I might have thrown poor words away

And been content to live.

Yeats, Poems, selection by Peter Washington, Everyman’s Library Pocket Poets, London 1995, p. 56 

 ΛΕΞΕΙΣ

Έκανα αυτή τη σκέψη λίγο πριν,

«Η αγάπη μου δεν μπορεί να κατανοήσει

Τι έχω κάνει, ή θα έκανα

Σε αυτήν την τυφλή πικρή κτήση».

Και κουράστηκα από τον ήλιο

Ώσπου οι σκέψεις μου καθάρισαν πάλι,

Στη θύμηση πως το πιο καλό μου κειμήλιο

Ήταν η πράξη να μη μιλήσω με σπατάλη·

Κάθε χρόνο που έχω κλάψει, «Πέρα για πέρα

Η αγάπη μου τα κατανοεί όλα,

Επειδή έβαλα στο σθένος μου βέρα,

Κι οι λέξεις ακούν την κραυγή μου φλογοβόλα»·

Αν αυτή είχε έτσι φερθεί ποιος να πει εδώ

Τι θα έτρεμε απ’ το κοσκίνισμα;

Ίσως έπρεπε πτωχές λέξεις να ξεφορτωθώ

Και να μου έφτανε που ζω για αντίκρισμα.

Translation into Greek

Antigoni Katsadima

 

"HE REMEMBERS FORGOTTEN BEAUTY" by W.B. Yeats in Greek

HE REMEMBERS FORGOTTEN BEAUTY

When my arms wrap you round I press

My heart upon the loveliness

That has long faded from the world;

The jewelled crowns that kings have hurled

In shadowy pools, when armies fled;

The love-tales wrought with silken thread

By dreaming ladies upon cloth

That has made fat the murderous moth;

The roses that of old time were

Woven by ladies in their hair,

The dew-cold lilies ladies bore

Through many a sacred corridor

Where such grey clouds of incense rose

That only God’s eyes did not close:

For that pale breast and lingering hand

Come from a more dream-heavy land,

A more dream-heavy hour than this;

And when you sigh from kiss to kiss

I hear white Beauty sighing, too,

For hours when all must fade like dew,

But flame on flame, and deep on deep,

Throne over throne where in half sleep,

Their swords upon their iron knees,

Brood her high lonely mysteries.

Yeats (1865-1939), Poems, selection by Peter Washington, Everyman’s Library Pocket Poets, London 1995, p. 41.

 ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΟΜΟΡΦΙΑ

Όταν η αγκαλιά μου σε τυλίγει πιέζω

Την καρδιά μου στην ωραία αύρα

Που έχει μακράν μαραθεί από τον κόσμο·

Απ’ τα πετράδια στις τιάρες που βασιλιάδες ρίχνουν

Σε σκιερές λίμνες όταν οι στρατοί το κόβουν λάσπη·

Απ’ τις ιστορίες αγάπης που ύφαναν με κλωστή μεταξωτή

Γυναίκες ονειροπολούσες πάνω απ’ τη ζορζέτα

Που έχει παχύνει το θανατηφόρο σκώρο νέτα·

Απ’ τα ρόδα της παλιάς εποχής που έπλεκαν

Γυναίκες στα μαλλιά τους,

Απ’ τα κρύα της δρόσου κρίνα που οι γυναίκες

Κόμισαν από πολλούς πάνσεπτους διαδρόμους

Όπου ανάλογα γκρίζα σύννεφα θυμιατού ανήλθαν

Ώστε μόνο τα μάτια του Θεού δεν απήλθαν:

Γι’ αυτό το ασθενές στέρνο και το χέρι πρύμα πλώρα

Έρχονται από μια πιο βαθιά ονειρόληπτη χώρα,

Μια πιο ονειρόληπτη ώρα απ’ την νυν απατηλή·

Κι όταν στενάζεις από φιλί σε φιλί

Ακούω και την άσπρη Ομορφιά να στενάζει τόσο,

Για ώρες, όταν όλα μάλλον σβήνουν σαν τη δρόσο,

Αλλά φλόγα στη φλόγα, και άβυσσο στην άβυσσο,

Θρόνο με το θρόνο εκεί που μισοκοιμούνται

Τα ξίφη τους πάνω στα γόνατά τους από σίδηρο,

Επωάζεται κάθε υψηλό της για ασκητή μυστήριο.

Translation into Greek

Antigoni Katsadima

''A coat'' by W. B. Yeats in Greek

A coat

I made my song a coat

Covered with embroideries

Out of old mythologies

From heel to throat;

But the fools caught it,

Wore it in the world’s eyes

As though they’d wrought it.

Song, let them take it,

For there’s more enterprise

In walking naked.

Yeats (1865-1939), Poems, selection by Peter Washington, Everyman’s Library Pocket Poets, London 1995, p. 79.

Ένα παλτό

Έκανα το τραγούδι μου παλτό

Κάργα στα κεντήματα

Από αρχαίες μυθολογίες

Απ’ την φτέρνα ως το λαιμό·

Αλλά οι ηλίθιοι το άρπαξαν,

Το φόρεσαν στα μάτια του κόσμου

Σαν να το είχαν κεντήσει.

Τραγούδι, άστους να το πάρουν,

Επειδή είναι πολύ πιο τολμηρό

Να περπατάς γυμνός.

  

Translation into Greek

Antigoni Katsadima

''Michael Robartes and the dancer'' by W. B. Yeats in Greek

Michael Robartes and the dancer

He. Opinion is not worth a rush;

In this altar-piece the knight,

Who grips his long spear so to push

That dragon through the fading light,

Loved the lady; and it’s plain

The half-dead dragon was her thought,

That every morning rose again

And dug its claws and shrieked and fought.

Could the impossible come to pass

She would have time to turn her eyes,

Her lover thought, upon the glass

And on the instant would grow wise.

She. You mean they argued.

He.                                        Put it so;

But bear in mind your lover’s wage

Is what your looking-glass can show,

And that he will turn green with rage

At all that is not pictured there.

She. May I not put myself to college?

He. Go pluck Athena by the hair;

For what mere book can grant a knowledge

With an impassioned gravity

Appropriate to that beating breast,

That vigorous thigh, that dreaming eye?

And may the devil take the rest.

She. And must no beautiful woman be

Learned like a man?

He.                                    Paul Veronese

And all his sacred company

Imagined bodies all their days

By the lagoon you love so much,

For proud, soft, ceremonious proof

That all must come to sight and touch;

While Michael Angelo’s Sistine roof,

His ‘Morning’ and his ‘Night’ disclose

How sinew that has been pulled tight,

Or it may be loosened in repose,

Can rule by supernatural right

Yet be but sinew.

She.                               I have heard said

There is great danger in the body.

He. Did God in proportioning wine and bread

Give man His thought or His mere body?

She. My wretched dragon is perplexed.

He. I have principles to prove me right.

It follows from this Latin text

That blest souls are not composite,

And that all beautiful women may

Live in uncomposite blessedness,

And lead us to the like-if they

Will banish every thought, unless

The lineaments that please their view

When the long looking-glass is full,

Even from the foot-sole think it too.

She. They say such different things at school.

Yeats (1865-1939), Poems, selection by Peter Washington, Everyman’s Library Pocket Poets, London 1995, p. 125-127.

O Michael Robartes και η χορεύτρια

Αυτός. Η γνώμη δεν αξίζει βιάση·

Σε αυτό το έργο τέχνης του ιερού ο ιππότης,

Που δράττει το μακρύ του δόρυ φόρτσα

Σε κείνον τον δράκο ενώ έφεγγε αμυδρότης

Λάτρευε τη γυναίκα· κι ολοφάνερα

Τον σχεδόν νεκρό δράκο αυτή θα σκεπτόταν,

Πως κάθε πρωί ξανά ανασταινόταν

Κι έμπηγε νύχια και στριγκλιές και μαχόταν.

Αν το αδύνατο υπερείχε μια και καλή

Με την ησυχία της θα έστρεφε τη ματιά,

Ο εραστής της νόμιζε, επάνω στο γυαλί

Και στη στιγμή η φώτιση θα ερχόταν πλατιά.

Αυτή. Εννοείς ότι λογομάχησαν.

Αυτός.                                       Δες το κι έτσι·

Αλλά έχε κατά νου του εραστή σου η αμοιβή

Είναι ό,τι ο καθρέφτης σου μπορεί να δείξει

Κι έξω φρενών θα ‘ρθεί σε προστριβή

Με όλα όσα δεν παριστάνονται εκεί.

Αυτή. Να μην μπω στο κολλέγιο;

Αυτός. Τρέχα και τράβα την Αθηνά απ’ τα μαλλιά·

Γιατί ένα απλό βιβλίο μπορεί να χαρίσει μια γνώση

Με μια φλογερή έλξη

Όπως αυτός εκεί ο μαστός που σκιρτά,

Αυτός ο σφριγηλός μηρός εκεί, αυτό τ’ ονειροπόλο μάτι;

Κι ο διάβολος ας πάρει τα πλέον υπαρκτά.

Αυτή. Και δεν πρέπει μια ωραία γυναίκα

Να μορφώνεται όπως ένας άντρας;

Αυτός.                               Ο Πάολο Βερονέζε

Κι όλη η ιερή συντροφιά του

Φαντάστηκαν σώματα κάθε ημέρα

Δίπλα στη λιμνοθάλασσα που τόσο πολύ αγαπάς,

Από τρανή, εύκολη, τυπική απόδειξη

Πως όλα πρέπει να τα βλέπεις και να τα ακουμπάς·

Ενώ η Καπέλα Σιξτίνα του Μικελάντζελο,

Το ‘Πρωινό’ και η ‘Νύχτα’ του δίνουν πάσα

Πως ο τένοντας που ‘χει τραβηχτεί με τρόπο ακραίο,

Ή ίσως ατονεί παίρνοντας ανάσα

Μπορεί να κυβερνά εν υπερφυσικώ δικαίω

Ωστόσο μόνο ως τένοντας.

Αυτή.                                  Έχω ακούσει να λέγεται

Υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος στο σώμα.

Αυτός. Μοιράζοντας το κρασί και το ψωμί ο Θεός

Έδωσε στον άνθρωπο τη σκέψη Του ή μόνο το σώμα Του;

Αυτή. Ο δυστυχής δράκος μου έχει πελαγώσει.

Αυτός. Έχω αρχές που με επαληθεύουν.

Προκύπτει από αυτό το λατινικό κείμενο

Ότι τρισμακάριστοι είναι οι απλοί στην ψυχή,

Κι ότι όλες οι ωραίες γυναίκες μπορούν

Να καλοτυχήσουν στη ζωή με απλότητα,

Και να μας οδηγήσουν στο αρεστό-εάν

Εξοβελίσουν κάθε σκέψη, εάν

Κάθε περίγραμμα που τις ευχαριστεί στην όψη

Όταν ο μακρύς καθρέφτης είναι ολόσωμος,

Απ’ το πέλμα του ποδιού ακόμη δεν το πιστεύει επίσης.

Αυτή. Λένε τόσο διαφορετικά πράγματα στο σχολείο.

  

Translation into Greek

Antigoni Katsadima

"The Cat and the Moon" by William Butler Yeats in Greek

THE CAT AND THE MOON

The cat went here and there

And the moon spun round like a top,

And the nearest kin of the moon,

The creeping cat, looked up.

Black Minnaloushe stared at the moon,

For, wander and wail as he would,

The pure cold light in the sky

Troubled his animal blood.

Minnaloushe runs in the grass

Lifting his delicate feet.

Do you dance, Minnaloushe, do you dance?

When two close kindred meet,

What better than call a dance?

Maybe the moon may learn,

Tired of that courtly fashion,

A new dance turn.

Minnaloushe creeps through the grass

From moonlit place to place,

The sacred moon overhead

Has taken a new phase.

Does Minnaloushe know that his pupils

Will pass from change to change,

And that from round to crescent,

From crescent to round they range?

Minnaloushe creeps through the grass

Alone, important and wise,

And lifts to the changing moon

His changing eyes.

Yeats (1865-1939), Poems, selection by Peter Washington, Everyman’s Library Pocket Poets, London 1995, p. 115-116

Ο ΓΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Ο γάτος πήγαινε πέρα δώθε

Και το φεγγάρι έστριβε σαν σβούρα

Κι ο πιο στενός συγγενής του φεγγαριού

Ο γάτος στις μύτες, κοίταξε ψηλά.

Ο μαύρος Μιναλούσε κάρφωσε το φεγγάρι,

Διότι, καθώς τριγύριζε και κλαψούριζε,

Το καθαρό κρύο φως στον ουρανό

Αναδεύτηκε με το αίμα των ζώων.

Ο Μιναλούσε τρέχει στα χορτάρια

Κορδώνοντας τα λεπτά του πόδια.

Χορεύεις, Μιναλούσε, χορεύεις;

Σαν δυο στενοί συγγενείς συναντηθούν,

Υπάρχει πιο καλό απ’ το να χορέψουν;

Ίσως στο φεγγάρι μάθημα γίνει    

Από ανία για κείνους τους αριστοκράτες,

Μια νέα χορευτική στροφοδίνη.

Ο Μιναλούσε γλιστρά απ’ τα χορτάρια

Από το ένα στ’ άλλο φεγγαρόλουστο τοπίο,

Το ιερό φεγγάρι από ψηλά

Μια νέα φάση διανύει.

Ξέρει ο Μιναλούσε ότι οι κόρες των ματιών του

Θα αλλάζουν ολοένα

Από αμυγδαλωτά σε μισοφέγγαρα,

Κι από μισοφέγγαρα σ’ αμυγδαλωτά με στέριωμα κανένα;

Ο Μιναλούσε γλιστρά απ’ τα χορτάρια

Μόνος, σπουδαίος και σοφός,

Και σηκώνει στο φεγγάρι που όλο αλλάζει

Τα αλλοτευμένα μάτια του εμπρός.

Translation into Greek

Antigoni Katsadima

Gérard Augustin en grec

Gérard Augustin

INDES MEDITERRANEENNES, FLAMMARION 1984

1 Poésie d’acier

36.

Si j’avais le temps de t’aimer je prendrais cette

après-midi de mai sa pluie de fleurs l’eau rebondie

sur le balcon mon oreille sourde

je courrais sur le milieu des oiseaux dans l’ombre

blanche et m’unirais à toi tant que côte à côte deux

écritures iraient dans ce poème

mais il y aurait encore l’enfant dans sa matrice de

feuilles l’écoutant l’extrayant du songe et de ces

forêts où les chemins reviennent sur eux-mêmes

ensemble nous préférerions les aiguilles de pin et la

mer entre

mais nous passons ces heures séparées avec une

paresse semblable à deux images

(le 21 mai 1979)

ΖΕΡΑΡ ΩΓΚΥΣΤΕΝ

ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΕΣ ΙΝΔΙΕΣ

Ποίηση από Ατσάλι

36.

Αν είχα το χρόνο να σε αγαπήσω θα έπαιρνα αυτό

τ’ απομεσήμερο του Μάη τη βροχή των λουλουδιών του το νερό γιάγερμα

στο μπαλκόνι στο κουφό αυτί μου

θα έτρεχα στο πλήθος των πουλιών μέσα στη λευκή

σκιά και θα γινόμουν μαζί σου ένα ενώ πλάι πλάι δυο

γραφές θα πήγαιναν εμπρός μέσα σ’ αυτό το ποίημα

αλλά θα υπήρχε ακόμη το παιδί στη μήτρα

των φύλλων του να το ακούει το ορυκτό του ονείρου και αυτών

των δασών όπου οι δρόμοι επιστρέφουν στους εαυτούς τους

μαζί θα προτιμούσαμε τις πευκοβελόνες κι ανάμεσα

τη θάλασσα

αλλά περνάμε αυτές τις ώρες χώρια με μια

οκνηρία ομοιότης δύο εικόνων

(21 Μαΐου 1979)     

Poetix, τεύχος 9, άνοιξη-καλοκαίρι 2013

Mario Benedetti en griego...

 

Mario Benedetti (1920-2009) Poesía con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009

SUELDO

Aquella esperanza que cabía en un dedal,

aquella alta vereda junto al barro,

aquel ir y venir del sueño,

aquel horóscopo de un larguísimo viaje

y el larguísimo viaje con adioses y gente

y países de nieve y corazones

donde cada kilómetro es un cielo distinto,

aquella confianza desde no sé cuándo,

aquel juramento hasta no sé dónde,

aquella cruzada hacia no sé que,

ese aquel que uno hubiera podido ser

con otro ritmo y alguna lotería,

en fin, para decirlo de una vez por todas,

aquella esperanza que cabía en un dedal

evidentemente no cabe en este sobre

con sucios papeles de tantas manos sucias

que me pagan, es lógico, en cada veintinueve

por tener los libros rubricados al día

y dejar que la vida transcurra,

gotee simplemente

como un aceite rancio.

ΜΙΣΘΟΣ

Εκείνη η ελπίδα που έπεφτε σε ένα δαίδαλο,

εκείνο το μακρύ μονοπάτι πλάι στον πηλό,

εκείνο το πήγαινε έλα του ονείρου,

εκείνο το ωροσκόπιο ενός διαρκούς ταξιδιού

και το διαρκές ταξίδι με αντίο και κόσμο

και χώρες από χιόνι και καρδιές

όπου κάθε χιλιόμετρο είναι κι ένας άλλος ουρανός,

εκείνη η εμπιστοσύνη δεν ξέρω από πότε,

εκείνος ο όρκος δεν ξέρω μέχρι που,

εκείνη η σταυροφορία δεν ξέρω προς τι,

εκείνος εκεί που κάποιος θα μπορούσε να είναι

με άλλο ρυθμό και με μια λοταρία,

επιτέλους, για να το πω μια και καλή,

εκείνη η ελπίδα που έπεφτε σε ένα δαίδαλο

προφανώς δεν χωρά σε αυτόν τον φάκελο

με τα βρόμικα χαρτιά από τόσα βρομερά χέρια

που με πληρώνουν, είναι λογικό, κάθε 29

για να κρατώ τα βιβλία ενήμερα

και να αφήνω τη ζωή να κυλά,

να στάζει απλά

όπως ένα γινωμένο λάδι.

Mario Benedetti (1920-2009) Poesía con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009, p. 9-10.

2

DESPUÉS

El cielo de veras que no es éste de ahora

el cielo de cuando me jubile

durará todo el día

todo el día caerá

como lluvia de sol sobre mi calva.

Yo estaré un poco sordo para escuchar los árboles

pero de todos modos recordaré que existen

tal vez un poco viejo para andar en la arena

pero el mar todavía me pondrá melancólico

estaré sin memoria y sin dinero

con el tiempo en mis brazos como un recién nacido

y llorará conmigo y lloraré con él

estaré solitario como una ostra

pero podré hablar de mis fieles amigos

que como siempre contarán desde Europa

sus cada vez más tímidos contrabandos y becas.

Claro estaré en la orilla del mundo contemplando

desfiles para niños y pensionistas

aviones

eclipses

y regatas

y me pondré sombrero para mirar la luna

nadie pedirá informes ni balances ni cifras

y sólo tendré horario para morirme

pero el cielo de veras que no es éste de ahora

ese cielo de cuando me jubile

habrá llegado demasiado tarde.

                                                                          De Poemas de la oficina (1956)

ΜΕΤΑ

Ο απώτερος ουρανός που δεν είναι ο τωρινός

ο ουρανός από όταν βγω σε σύνταξη

θα διαρκεί όλη μέρα

όλη την ημέρα θα πέφτει

σαν βροχή ηλίου πάνω στη φαλάκρα μου.

Θα είμαι λίγο κουφός για να ακούω τα δέντρα

αλλά οπωσδήποτε θα θυμάμαι ότι υπάρχουν

ίσως λίγο γέρος για να πηγαίνω στην άμμο

αλλά η θάλασσα ακόμη θα με μελαγχολεί

θα είμαι χωρίς μνήμη και χρήμα

με το χρόνο νεογέννητο στην αγκαλιά μου

και θα κλαίει μαζί μου και θα κλαίω μαζί του

θα είμαι ερημίτης όπως ένα στρείδι

αλλά θα μπορώ να μιλώ για τους πιστούς μου φίλους

που όπως πάντα θα διηγούνται από την Ευρώπη

τα κάθε φορά πιο δειλά λαθρεμπόρια κι υποτροφίες.

Σίγουρα θα είμαι στην όχθη του κόσμου ατενίζοντας

παρελάσεις για παιδιά και συνταξιούχους

αεροπλάνα

εκλείψεις

και λεμβοδρομίες

και θα φορώ καπέλο για να κοιτώ το φεγγάρι

κανείς δεν θα ζητήσει αναφορές μήτε ισολογισμούς μήτε αριθμούς

και θα έχω μόνο ωράριο θανάτου

αλλά ο απώτερος ουρανός που δεν είναι ο τωρινός

εκείνος ο ουρανός όταν βγω σε σύνταξη

θα έχει φτάσει υπερβολικά αργά.

                                                              Από τα Ποιήματα του γραφείου (1956)

Mario Benedetti Poesía con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009, p. 14-15

3

BOTELLA AL MAR

                                                                                      El mar un azar

                                                                                   VICENTE HUIDOBRO

Pongo estos seis versos en mi botella al mar

con el secreto designio de que algún día

llegue a una playa casi desierta

y un niño la encuentre y la destape

y en lugar de versos extraiga piedrecitas

y socorros y alertas y caracoles.

ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

                                                                                         Η θάλασσα μια τύχη

                                                                                          VICENTE HUIDOBRO

Βάζω αυτούς τους έξι στίχους στη μποτίλια μου στη θάλασσα

με το μυστικό σχέδιο μια μέρα

σε μιαν ακρογιαλιά σχεδόν έρημη να φτάσει

κι ένα παιδί να τη βρει να την ανοίξει

κι αντί για στίχους πετρούλες να εξάγει

βοήθειες κι επιφυλακές και σαλιγκάρια.

 

Mario Benedetti Poesía con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009, p. 57.

4.

OTRO CIELO

                                                               La stranezza di un cielo che non e il tuo

                                                                  CESARE PAVESE

No existe esponja para lavar el cielo

pero aunque pudieras enjabonarlo

y luego echarle baldes y baldes de mar

y colgarlo al sol para que se seque

siempre te faltaría un pájaro en silencio

no existen métodos para tocar el cielo

pero aunque te estiraras como una palma

y lograras rozarlo en tus delirios

y supieras por fin cómo es al tacto

siempre te faltaría la nube de algodón

no existe un puente para cruzar el cielo

pero aunque consigueras llegar a la otra orilla

a fuerza de memoria y de pronósticos

y comprobaras que no es tan difícil

siempre te faltaría el pino del crepúsculo

eso porque se trata de un cielo que no es tuyo

aunque sea impetuoso y desgarrado

en cambio cuando llegues al que te pertenece

no lo querrás lavar ni tocar ni cruzar

pero estarán el pájaro y la nube y el pino.

ΑΛΛΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

                                                      Η ιδιομορφία ενός ουρανού που δεν είναι δικός σου

                                                     CESARE PAVESE

Δεν υπάρχει σφουγγάρι να πλύνεις τον ουρανό

αλλά κι αν μπορούσες να τον σαπουνίσεις

και μετά να του ρίξεις κουβάδες και κουβάδες θάλασσα

και να τον κρεμάσεις στον ήλιο να στεγνώσει

πάντα θα σου έλειπε ένα σιωπηλό πουλί

δεν υπάρχουν μέθοδοι να αγγίξεις τον ουρανό

αλλά κι αν τεντωνόσουν όπως ένας φοίνικας

και κατόρθωνες να τον ακουμπήσεις στις εξάψεις σου

και μάθαινες επιτέλους πώς είναι απαλός στην αφή

πάντα θα σου έλειπε το βαμβακερό σύννεφο

δεν υπάρχει ένα γιοφύρι να διασχίσεις τον ουρανό

αλλά κι αν πετύχαινες να φτάσεις στην άλλη όχθη

από μνήμης και με τα προγνωστικά

κι επαλήθευες πως δεν είναι τόσο δύσκολο

πάντα θα σου έλειπε το πεύκο του δειλινού

αυτό επειδή πρόκειται για έναν ουρανό που δεν είναι δικός σου

μολονότι είναι παράφορος και ραγισμένος

αντίθετα όταν φτάνεις σε αυτόν που σου ανήκει

δεν θα θέλεις να τον πλύνεις μήτε να αγγίξεις μήτε να διασχίσεις

αλλά θα υπάρχουν το πουλί και το σύννεφο και το πεύκο.  

Mario Benedetti Poesía con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009, p. 55-56

translation/

Traducción: Antígona Katsadima